Para Dogonów. Drewno. Mali. XX wiek.

Patrząc na rzeźbę, którą oferuję, trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać płeć przedstawionych postaci. Sprawa staje się oczywista gdy zobaczymy ich plecy. Kobieta ma na plecach dziecko, mężczyzna kołczan ze strzałami. Postacie są równej wysokości i trudno ustalić hierarchię ich ważności. I to jest podstawowy sens tej rzeźby, przedstawiającej według wierzeń Dogonów pierwszą parę ludzi, których my Europejczycy nazywamy Adamem i Ewą. Kobieta i mężczyzna są sobie równi mimo, że przypadły im różne role społeczne. Tylko ich współpraca i jedność pozwala na odradzanie się kolejnych pokoleń, zapewnia ciągłość życia na ziemi. Zmarły człowiek odradza się w życiu nadprzyrodzonym jako przodek ale jednocześnie odradza się jako dziecko w rodzinie zmarłego.

Rzeźba pary Dogonów symbolizuje porządek świata poprzez symetryczne i frontalne przedstawienie postaci. Zachowuje przy tym wszystkie kanony stylu Dogonów. Wydłużone torsy, duże głowy i nieproporcjonalnie krótki nogi. Postacie pokrywają plemienne skaryfikacje, podkreślające rytm pionowych i poziomych elementów rzeźby. Para Dogonów ma dla tej społeczności szczególne znaczenie. Używana jest tylko podczas najważniejszych plemiennych rytuałów, na co dzień przechowywana jest w sanktuarium. Znaczenie portretowanych postaci podkreśla stołek, na którym siedzą. W jego podstawie umieszczono odpowiednio zredukowane, pomniejszone postacie ludzkie. To słudzy, gotowi wypełnić każdy rozkaz dostojnej pary.

Rzeźba ma przynajmniej kilkadziesiąt lat. Ma ładne patyny. Widać naprawy świadczące, że przeszła różne koleje losu. Ma 51 cm wysokości, 15 cm szerokości i 15 cm głębokości.