Mogę więc z pełnym przekonaniem przyjąć, że rzeźba przedstawia strzelającego z łuku centaura i jest wyobrażeniem zodiakalnego Strzelca o czym zresztą świadczy umieszczony na spodzie napis.

Jasne, że nie ma dużej wartości artystycznej ale wystawiam jako ciekawostkę jak różne zadania stawia się czasem przed rzeźbą.

Ta twarz pełna jest zadumy, powagi a nawet smutku. Całość kojarzy mi się z opuszczonym królewskim krzesłem, przestrzegającym następcę, że czeka go niełatwe zadanie.

. Mnie jego niektóre prace kojarzą się z fraktalami tworzonymi za pomocą matematycznego algorytmu.

 Jednak gesty postaci mówią same za siebie. I w życiu często tak bywa, że mamy kłopot z bliskością. Chcąc okazać uczucie, podejmujemy działania, które w gruncie rzeczy okazują się niezdarne, kanciaste, nieudolne.

Rzeźbę niewątpliwie wykonał ktoś kto doskonale wiedział do czego służy dłuto. Rzeźba przedstawia rękę zaciśniętą na teatralnej pacynce lub jest karykaturalnym przedstawieniem „trzymania kogoś za gardło”. Sama twarz też jest ukazana w sposób karykaturalny.

 Myślę, że maska powstała w latach siedemdziesiątych. Może jeszcze wcześniej. Jest prosta, wyrazista, nawiązuje do tradycyjnych, ludowych wizerunków świętych a jednocześnie jest nowoczesna. Szkoda, że nie wiemy kto jest jej autorem i jak potoczyła się jego dalsza kariera artystyczna.

Rzeźba być może nie jest fajerwerkiem rzeźbiarskiej inwencji ale jest poprawna, doskonale oddaje chwilę, zamyka w fotograficznym niemal kadrze gest ocierania potu z czoła. To właśnie impresja, ulotny moment jest zamysłem artystycznym tej rzeźby.

 W tym przypadku jest niemal odwrotnie. To metalowa, ulotna impresja odnosząca się bardziej do popularnego mitu niż do kanonu europejskiej literatury.

Tutaj Sekuła raczej odtwarza niż tworzy choć wszystko co powstaje ma jego indywidualny charakter. Religijność, mistyka, pielgrzymki inspirują jego twórczość.

Autorką rzeźby jest Anna Blauth. Absolwentka wydziału Wzornictwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Artystka dba o swoją prywatność. W sieci dostępne są jedynie małe formy malarskie, realizowane techniką własną i biżuteria. Na tej znam się mniej. Okiem laika patrząc jej projekty cechuje zwiewność, nietypowa materia z jakiej powstają i niczym nie skrępowana fantazja.

„Zaadaptowali” w tym celu krzyż, uczynili zeń symbol władzy. Władzy Chrystusa i białego człowieka nad wszelkim stworzeniem na Ziemi, berło, którego znaczenie znali i rozumieli tubylcy. Krzyż wspomogły kule muszkietów i cała technika dostępna wówczas kolonizatorom.