Według krytyków równie sprawnie posługuje się ołówkiem jak i dłutem.

Choć twierdził, że teoretykiem nigdy nie był i do profesury się nie nadaje to jego prace zdają się temu przeczyć. Zawsze początkiem jego prac jest pytanie o właściwości materii z której powstaje nowy byt, indywidualne dzieło sztuki.

Opierając się na własnej wiedzy i doświadczeniu powiedziałbym, że jej twórca korzystał się z wzorców rzeźby romańskiej lub gotyckiej.

Na jednym z portali Piotr Pomianek prezentując swoją rzeźbę Venus wspomina, że inspiracją była Venus z Willendorf. Dla mnie ten dopisek był zbędny. Nawet przez chwilę nie miałem wątpliwości, że rzeźba przedstawia pierwotny ideał kobiety, która ma w sobie siłę i witalność aby zapewnić życie kolejnym pokoleniom.

Postać nagiej kobiety, czy raczej dziewczyny nabierającej dopiero kobiecych kształtów pojawia się w jej twórczości dość często. W przypadku tej rzeźby moje osobiste skojarzenia zmierzają w stronę literatury. „Lolity” Wladimira Nabokowa. Dziewczyny świadomej emocji jakie budzi jej ciało i skrywającej to za pomocą zawstydzenia. Rzeźba jest połączeniem dziewczęcej świeżości i seksapilu.

Trochę dziwne, samotne postacie w staromodnych strojach, które zaludniają jego rzeźby, bardzo mi się podobają. Artysta zderza te postacie z różnymi nieraz zaskakującymi atrybutami, nadającymi dziełom dodatkowy suspens.

Obejrzałem wiele jego rzeźb. Ma własny, autorski, rozpoznawalny styl. Dla mnie to połączenie kubizmu z dekoracyjnością stylu Art Deco.

Rzeźba jest sygnowana. Znalazłem włoskiego rzeźbiarza, który mógłby być jej autorem. Giuseppe D’angelo chętnie pracuje z kamieniem i eksperymentuje z formą kobiecego ciała. Na którymś z etapów jego drogi artystycznej taka rzeźba mogłaby powstać.