. Judith Braun wykorzystuje w tej rzeźbie ulubiony motyw trójkąta, który podobnie jak półkole dominuje w większości jej prac.

Zdecydowałem się umieścić krucyfiks poza kategorią sztuka plemienna ze względu na jego uniwersalny charakter, choć sądzę, że twórcą rzeźby jest ktoś, kto ze sztuką plemienną obcował od dziecka, wychował się na niej.

Potem jego śladem poszło wielu artystów odzierając z nimbu świętości wiele ikon światowej sztuki, przystosowując je do półek wielkopowierzchniowych marketów.

 Stworzył dzieła sztuki sakralnej a nieraz całe wyposażenie dla kościołów w całej Europie, Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Izraelu, Egipcie, Chinach, Japonii i Korei Południowej.

Artysta całkiem zgrabnie przetransformował dziewiętnastowiecznego anioła w kubistyczną, nowoczesną formę. R. Rola pogodził ogień i wodę. W dynamicznym, zgeometryzowanym przedstawieniu zawarł także smutek, nostalgię i tęsknotę za minionym. Drewno, jego ciepło wydaje się być w tym przypadku idealnym materiałem.

Nie można natomiast odmówić jej autentyczności, naiwnej oryginalności, ekspresji. Nie pozostawia odbiorcy obojętnym. Rzeźba albo się podoba albo wkurza. W każdym z tych przypadków skłania do refleksji. Mnie kojarzy się z głową leśnego ducha lub utopca z bagien.

W naszym dzisiejszym odbiorze wiele z tych przedmiotów ociera się o sztukę. Jakkolwiek nazywaną. Grupa przedmiotów zaliczana w kolekcjonerstwie do kategorii „art popular” jest bardzo szeroka. To przedmioty codziennego użytku, meble zwykle regionalne, przedmioty związane kultem religijnym, narzędzia, dzieła snycerzy a niekiedy też rzeźba.

I taka też jest „Ulicznica”. Zdawkowa, prosta i wymowna. Zmyślony użył tytułu tej rzeźby w rozmowie ze mną, choć o ile dobrze pamiętam, posłużył się bardziej dosadnym słowem.

To nie jest piękna twarz. To starzec z podkreślonymi cechami rasy, że się tak brzydko wyrażę , negroidalnej. Powiedziałbym nawet, że widać w niej echa ewolucyjnego rozwoju człowieka, choć chyba nie było to zamiarem twórcy.

 Tu według mojej oceny artysta się tego ustrzegł. Miłość tych dwojga jest oczywista, ale widać też odpowiedzialność, rozwagę, doświadczenie. To język miłości, który nie jest zbyt nachalny. Trzeba go poznać aby zrozumieć.

 Widać, że przenoszenie ciężarów na ramieniu jest jego stałym zajęciem. Wskazuje na to zrolowany pled chroniący barki mężczyzny, jego sylwetka i robotniczy strój.

Ale ta rzeźba ze sztuką plemienną niewiele ma wspólnego. To jedynie wspaniała, autorska próba przedstawienia fragmentu dawnej afrykańskiej rzeczywistości.