Artysta ledwie wydobył zarys postaci z kamiennego prostopadłościanu.

 Nie ma w nim triumfalizmu raczej pewność własnej wartości.

.Inaczej mówiąc statuetka przedstawia człowieka całkowicie pochłoniętego filmem.

Rzeźbę zaliczam do nurtu Art-brut. Uważam, że została wykonana przez autora w sposób spontaniczny, intuicyjny a nie jest wynikiem skomplikowanych przemyśleń profesjonalnego artysty. Ale życie potrafi zaskakiwać. Chętnie przyznam, że się mylę.

 Złoty cielec został po wsze czasy stał się symbolem bałwochwalstwa, fałszywego boga, niezdrowego umiłowania bogactwa.

Tematem, który przyniósł mu światowy rozgłos była Biafra. Trwająca w Nigerii wojna domowa spowodowała klęskę głodu i śmierć tysięcy niewinnych mieszkańców. Bezpośrednim impulsem do powstania serii rzeźb głownie z brązu było zdjęcie nigeryjskiego dziecka. Artysta objechał z tymi rzeźbami wiele krajów na świecie, dzieląc się swym bólem spowodowanym niesprawiedliwą, niezasłużoną śmiercią. Czytając opracowania spotkałem się ze zdaniem, że cykl ten należy do najwybitniejszych argentyńskich rzeźb wszech czasów.

 Figura świętej została właściwie tylko zarysowana, tworzą ją dwie zgeometryzowane bryły. Mimo to widzimy kobietę w archaicznej szacie jednoznacznie odpowiadającą naszym schematycznym wyobrażeniom jak powinien wyglądać „święty”.

Sylwetki dwóch walczących koziorożców tworzą harmonijną całość i choć walka zwykle kojarzy się z chaosem i dynamiką to ta kompozycja wydaje się być statyczna. Nie zaburza jej nawet asymetria świecznika. Twórca użył oszczędnych geometrycznych form chcąc nam powiedzieć, że w tej walce wszystko jest z góry ustalone, nie poleje się krew, że chodzi jedynie o ustalenie pozycji samca alfa, że tak się dzieje w przyrodzie od zawsze.

I choć podobnie jak steampunk wykorzystuje elementy istniejącej już materialnej rzeczywistości to bliżej jej do konstruktywizmu czy futuryzmu, zakładających związek człowieka z maszyną, odrzucających relikty przeszłości, odrzucających dekoracyjność, podporządkowujących sztukę potrzebom człowieka.

Śmiem jednak twierdzić, że jej twórca przepuścił plemienny wizerunek masajskiej, młodej kobiety przez filtr europejskiej edukacji. Osobiście odnajduję w tej rzeźbie kanon greckiego, klasycznego piękna.

Podziwiam sposób modelowania postaci, piękną, wyrazistą twarz mężczyzny, z której mimo niewielkich wymiarów rzeźby, odczytuję powagę i szlachetność. Nie zmienia tego fakt, że mężczyzna jest nagi a więc w domyśle ubogi.

Dlaczego o tym piszę przy prezentacji niedużej, skromnej kobiecej postaci. Dlatego, że nikt tego rodzaju sztuki nie docenia. Dopiero podpisana znanym nazwiskiem, zrobiłaby furorę, trafiła do muzeów a kolekcjonerzy ochoczo odliczaliby grube pliki banknotów aby „wejść w posiadanie”.