Nie wiem czy dobrze odczytuję gest postaci ale wygląda mi na zawstydzoną, niepewną swego wdzięku.

Artysta twierdzi, że jest to rodzaj hiperrealizmu, mający na celu oddać hołd wielkim postaciom świata sztuki.

 Dla mnie jest to powrót artysty z dyplomem akademii w świat chłopaka wychowanego wśród lokalnych świątków.

Rzeźba została zespawana z stalowych blach a więc jest produktem jednostkowym. Pokrywa ją piękna nieregularna faktura, która rozbija surowe bryły nadając im pewną lekkość i migotliwość.

Rzeźbę przypisałbym, nie wdając się w niuanse, do nurtu sztuki naiwnej.

Gdybym jednym słowem miał powiedzieć za co cenię twórczość Stefana Boguszyńskiego, powiedziałbym, że za prostotę. Prostotę skrywającą głębokie emocje.  

Trudno odnaleźć w tym, wpisanym w bryłę, kubistycznym popiersiu mężczyzny, cechy typowe dla Afryki. Może jedynie szata, sugerująca powłóczystość i liczne zawoje przywodzi na myśl tradycyjny strój mieszkańców tego kontynentu.

Realizował zamówienia na rzeźby w okolicznych parafiach choć czasem jego prace nie znajdowały uznania w oczach zamawiających je proboszczów. Sam wieszał kapliczki w Puszczy Knyszyńskiej. Niestety niewiele jest w sieci przykładów rzeźb wykonanych przez Edwarda Jurszewicza.

Wymieniam te nazwiska, żeby pokazać, że nie dało się tam wejść z ulicy i zorganizować swoją wystawę. Myślę, że Georges Yzzis musiał mieć ugruntowaną pozycję artystyczną żeby tam trafić.

Gdybym miał jednym słowem określić rzeźby z brązu, które także są istotną częścią twórczości artysty, powiedziałbym, że są subtelne. To figuratywne rzeźby, nawiązujące do tradycji rzeźby XIX-wiecznej i jednocześnie czasem z nią polemizujące.

Zbiór jest różnorodny. Są Chrystusy wykonane z brązu, mosiądzu, żeliwa, porcelany i drewna. Przedział czasowy w jakim zostały wykonane zawiera się między XVIII a XX wiekiem. Kilka jest naprawdę pięknych, jakość paru nie zachwyca.