Paw w sztuce islamu jest bardzo częstym motywem.

 Za ludowym pochodzeniem brązu przemawiałoby  niestaranne prymitywne opracowanie rzeźby i jakość odlewu.

Sądzę, że wazon został wykonany w Egipcie w czasie gdy rodziła jego nowoczesna  państwowość.  Świadomość własnej tożsamości narodowej powodowała, że sztuka w tym okresie nawiązywała do jednego z najświetniejszych okresów twórczości artystycznej islamu „ Odrodzenia Mameluków”.

Wisznu przybiera postać czterorękiego mężczyzny, dzierży w nich konchę, lotos, maczugę i dysk.

Rzeźba Mizaru bo tak się nazywa małpa, która zasłania oczy jest wykonana z kamienia, zapewne jest to rodzaj kwarcytu. Jest ciężka widać wyraźnie jej ziarnistą strukturę

 Pełną gracji postać tancerki artysta uchwycił w pozie nieco odmiennej od tych najczęściej przedstawianych, przez co rzeźba zyskała na dynamice i ekspresji.

Jest czczony w różnych odmianach w całej Azji, jego postać znajduje ucieleśnienie w kulturze ludowej a nawet we współczesnej popkulturze. I zapewne z ludowych wierzeń pochodzi to przedstawienie Hanumana nieco odmienne od tradycyjnej ikonografii.

 Lampa należy do prostych, „ubogich”, z odkrytym zbiornikiem, bez wyraźnego gniazda na knot. Jest tych lamp w sprzedaży dużo mniej.

Pewien kłopot sprawia mi kształt naczynia. Nietypowy dla sztuki chińskiej. Bardziej nawiązującej do estetyki europejskiej. I przyznaję szczerze, że nie znalazłem identycznego w kształcie przeglądając setki chińskich waz, naczyń i pater. Ażurowa ścianka też nie jest dla Chin najbardziej typowa.

Tak więc ostateczne rozstrzygnięcie o pochodzeniu żardiniery pozostawiam nabywcy, dodając, że mnie osobiście najbardziej przekonuje jej europejski rodowód.

Co do jednego wszyscy jesteśmy zgodni. Przedmiot powstał na przełomie XIX i XX wieku. Antykwariusze z Shangrilii określili nawet precyzyjnie jego czas powstania na rok 1900.

Spodobała mi się jej surowość, prostota wykonania ornamentu, zderzenie masywnej sylwetki z lekkością ogona zrobionego z cienkiej mosiężnej blachy. Lubię też drapieżny wyraz łba dostojnego ptaka. To zupełnie wystarczyło żebym stał się właścicielem rzeźby.

Co do tych konkretnych odważników pochodzą z różnych zestawów. Trafiłem na nie w Paryżu i miałem przywilej wyboru wśród naprawdę dużej kolekcji. Jestem przekonany, że są stare, nawet XVIII-wieczne.