Talerz jest doskonałej jakości. Także strona artystyczna przedstawienia skłania do podziwu dla kunsztu chińskich artystów.

Niestety z tą niewielką maską mam kłopot. Wygląda dobrze. Ma ładne patyny, bez wątpienia ma kilkadziesiąt lat. Jest w niej prostota i szlachetność sztuki plemiennej. Natomiast nie potrafię przypisać jej do określonej społeczności.

Obejrzałem wiele jego rzeźb. Ma własny, autorski, rozpoznawalny styl. Dla mnie to połączenie kubizmu z dekoracyjnością stylu Art Deco.

Peter Robert Keil znajduje się w samym centrum wszystkich wydarzeń. Jego sztuka jest ekspresyjna, nasycona kolorami, emocjonalna. Wystawia w awangardowych galeriach. Jego obrazy nabywają ludzie z pierwszych stron berlińskich gazet. Odwiedza Londyn i Paryż. W nocnym klubie poznaje Davida Bowiego i Andy Warhola, z którym poźniej podczas pobytu w USA namaluje wspólnie obraz.

Zdecydowałem się rzecz przypisać plemiennym artystom z Baule ponieważ to tam funkcjonuje rozbudowany system lasek będących jednocześnie rodzajem berła, symbolem władzy i prestiżu.

 W tym konkretnym przypadku mamy uchwyty w formie pięknych, stylizowanych smoków i zgeometryzowany motyw gałązek wiśni.

Boccio są zwykle dedykowane do konkretnego zadania. Mogą wpływać na pogodę wykryć złodzieja, chronić określoną osobę. Są wyposażane w mechanizmy mające odstraszać wszelkie złe moce. Wokół figur boccio składane są ofiary.

To przedstawienie Bodhisattwy charakteryzujące się wysoką, szczupłą, wiotką sylwetką, odzianą w zwiewną szatę ze zwisającymi szarfami, z diademem na głowie należy do kanonu przedstawień tego bóstwa.

Sylwetka Ikara zbudowana kilkoma ukośnymi płaszczyznami jest ekspresyjna i zarazem tkwi w bezruchu ostatecznego końca. Przemawia do mnie także przemyślana faktura rzeźby.

Mam satysfakcję, że pisząc wstęp do katalogu pierwszej wystawy Rafała trafnie zdefiniowałem jego artystyczne credo. Dlatego wklejam tekst bez wahania. Z jednym zastrzeżeniem. Jego sztuka jest teraz bardziej dojrzała. Twórca skondensował swoje wypowiedzi, uprościł formę. Słowem mniej gada. Pozwala mówić swoim rzeźbom.