Niestety porcelana z Zhangzhou nie była najwyższej jakości, pojawiały się zanieczyszczenia materiałami organicznymi,na przykład drobinami piasku i przebarwienia.

Cały kunszt swego rzemiosła pokazał tworząc głowę Chrystusa. Uderza prostotą i subtelnością. Mamy tu melancholię, smutek, powagę i pewien rodzaj dostojeństwa pozwalającego zachować godność w obliczu śmierci.

 Warto uświadomić sobie, że dzieło powstało na długo przed dwoma światowymi wojnami, które przyniosły masową zagładę i ofiary liczone w dziesiątkach milionów. Było niejako w opozycji do patriotyczno-nacjonalistycznych nastrojów dominujących w społeczeństwach końca XIX wieku.

Osobiście stawiam jednak na Afrykę. Afrykę Południową. To prawdziwe zagłębie współczesnej, nowoczesnej rzeźby.

Artysta bardzo sprawnie tworzy sylwetki, twarze, postacie za pomocą kilku oszczędnych nacięć blachy. Nie bawi się w próby odwzorowania. Używa symbolu, skrótu, graficznego znaku. Odbiorca sam dopowiada sobie resztę.

Figurki przedstawiające boksera we wszystkich możliwych pozach robiono ze wszystkich możliwych materiałów zarówno w Europie jak i w Azji.

. A nawet jeśli oczy pozostają na miejscu to są zamknięte, niewidzące. Podobnie postępuje z ludzką sylwetką choć prawdę powiedziawszy korzysta głownie z fragmentów ludzkiego ciała... Widzę w działaniach Rafała niecierpliwość, pośpiech, konieczność szybkiej wypowiedzi tu i teraz, za pomocą narzędzi jakie akurat są pod ręką.

Wszystkie te przejęte od białego człowieka atrybuty, miały podkreślać nową sytuację w jakiej znaleźli się bogaci, rdzenni mieszkańcy Afryki. Nowe elity neokolonialnego społeczeństwa.

Dba o harmonię i ład we wszechświecie. Gdziekolwiek kosmiczna równowaga zostaje naruszona, przybywa z ratunkiem osobiście lub wysyła swego awatara aby przywrócić porządek.

Wspólna półkolista podstawa sprawia, że domyślamy się więzi emocjonalnej łączącej tych dwoje. Jest to prawdopodobnie para kochanków, pokazana bardzo subtelnie bez dosłowności i epatowania czymkolwiek. Rzeźba jest maksymalnie uproszczona. Nie ma w niej skrawka zbędnego metalu.

 W moim odbiorze, spoglądająca na mnie kobieta jest jednostką silną, zdecydowaną, o jasno sprecyzowanych celach i priorytetach w życiu. I na pewno jej celem nie było słynne niemieckie 3 razy K. Kuche, kinder, kirche.

Nana to feministyczny protest artystki przeciw temu w jaki sposób postrzega się kobietę w kulturze Zachodu. Na schizofreniczny dualizm. Z jednej strony bogini, matka, opiekunka, szacowna matrona z drugiej wyuzdana grzesznica. Święta ladacznica.