Oczywiście to rzecz gustu. Wielu kolekcjonerów krzywi się na najmniejszy ubytek drewna, który w ich oczach rzeźbę dyskwalifikuje.

Ma raczej charakter ceremonialny, obrzędowy. Parzyło się nim herbatę przy specjalnych okazjach. Smoki panoszące się na imbryku w zaskakującej ilości mają podkreślać rangę przedmiotu.

Wszystkie te przejęte od białego człowieka atrybuty, miały podkreślać nową sytuację w jakiej znaleźli się bogaci, rdzenni mieszkańcy Afryki. Nowe elity neokolonialnego społeczeństwa.

Patrząc na rzeźbę odnoszę wrażenie, że jestem świadkiem zmagań, pożerania się nawzajem przez poszczególne elementy rzeźby.

Jeśli dobrze przetłumaczyłem i zrozumiałem napis na rzeźbie to autor kryjący się za inicjałami C. E. nie pozostawia wątpliwości co do swojej inspiracji. Mówi wyraźnie, że czuje się spadkobiercą dokonań Giacomettiego.

 Rzeźba przedstawia chłopca pełniącego zaszczytną funkcję trębacza francuskich wojsk kolonialnych. Sygnał trąbki na polu bitwy był sposobem przekazywania rozkazów.

Wyszukiwarki znalazły taką rzeźbę na hiszpańskojęzycznych portalach sprzedażowych. Opisy wskazywały, że jest to aztecki bożek płodności.

Ryba służyła jako kadzielnica. Palone wewnątrz niej zioła były rodzajem ofiary mającej zapewnić przychylność bogów.

 Drewniane maski przekroczył etniczne granice i trafiły do społeczności BWA głównie od sąsiadów, od plemion Nunuma, Wimiana i Nuna.

 Choć muszę obiektywnie zaznaczyć, że wśród podobnych rzeźb wyświetliły się dzieła największych artystów. Salvatora Dalego, Andre Massona, Willema de Kooninga czy Honore Daumiera.

Istniało kilka rodzajów tarcz. Najważniejsza była tarcza wojenna, Isihlangu. Miała zwykle ponad półtora metra wysokości. Trochę mniejsze tarcze służyły do polowania. Ihawu, tarcza, którą oferuję służyła wojownikom podczas ceremonii i tańców. Miała zwykle około 70 cm wysokości. Istniały też specjalne tarcze przeznaczone do zalotów.

 Myślę, że to naturalny odruch twórców, wynikający z chęci złożenia hołdu mistrzowi bądź wprost przeciwnie rzucenia mu rękawicy.