Paw w sztuce islamu jest bardzo częstym motywem.

Sądzę, że wazon został wykonany w Egipcie w czasie gdy rodziła jego nowoczesna  państwowość.  Świadomość własnej tożsamości narodowej powodowała, że sztuka w tym okresie nawiązywała do jednego z najświetniejszych okresów twórczości artystycznej islamu „ Odrodzenia Mameluków”.

Jest czczony w różnych odmianach w całej Azji, jego postać znajduje ucieleśnienie w kulturze ludowej a nawet we współczesnej popkulturze. I zapewne z ludowych wierzeń pochodzi to przedstawienie Hanumana nieco odmienne od tradycyjnej ikonografii.

 Lampa należy do prostych, „ubogich”, z odkrytym zbiornikiem, bez wyraźnego gniazda na knot. Jest tych lamp w sprzedaży dużo mniej.

W niewielkich naczyniach wykorzystywaną całą sztukę zdobniczą dostępną Persom. Powstawały miniaturowe cuda będące kwintesencją tej sztuki.

 Artysta bardziej pozwala pracować naszej wyobraźni niż dokumentuje akt miłosny. Patrząc na tę rzeźbę możemy, a przynajmniej ja mogę, odczuć emocjonalne napięcie miedzy tą parą.

Rzeźba przedstawia, jak sądzę, grupę Nieśmiertelnych grających w mandżonga na tarasie przed świątynią. Bóstwa i świątynia są idealnie wkomponowane w otaczającą świątynię roślinność a potem w bryłę bambusowego pnia użytego do wykonania rzeźby.