Rozmowa. Pauke. Brąz. Kamień. XX wiek.

Rzadko się zdarza aby tak statycznie uformowana grupa, wykonana przy użyciu tak minimalnych środków, wyrażała tak silne emocje. Patrząc na tę rzeźbę niemal słyszę głos najmniejszej postaci. Jej przekaz jest na tyle silny, że dwie pozostałe w skupieniu starają się nie uronić ani słowa. Być może jest to rodzina bo dwie duże figury to mężczyzna i kobieta, mniejsza mogła by być dzieckiem. Tylko czy tak pilne wsłuchiwanie się w potrzeby dziecka jest normą. Raczej nie. Być może chodzi ogólnie o tolerancję i równouprawnienie, że trzeba wysłuchać każdego bez względu na to czy jest duży czy mały, gruby czy chudy biały czy czarny.

Rzeźba jest opracowana symbolicznie, sylwetki ledwo zaznaczone, głowy nieproporcjonalnie duże w stosunku do postaci. Jedynie twarze są wyraźne, pełne emocji, raczej brzydkie niż piękne, podobne do siebie. (Więc może jednak rodzina). Faktura rzeźby podkreśla emocje.

Rzeźbę kupiłem we Francji kilka lat temu. Jeśli dobrze odczytałem podpis a jest na każdej postaci, artysta nazywa się Pauke. Nie znalazłem niestety żadnej o nim informacji. Sądzę, że rzeźba powstała pod koniec XX wieku. Artysta był niewątpliwie profesjonalistą, pięknie scalił grupę poprzez odpowiedni dobór kamiennej podstawy.

Postacie mają odpowiednio 23, 21, i 16 cm wysokości bez podstawy. Sama podstawa jest solidna ma 5 cm grubości a jej boki około 22 cm.