Nóż ceremonialny. Aszanti. Brąz. XX wiek.

W tradycji ludów Aszanti miecze, noże i sztylety odgrywają bardzo ważną rolę. Samych mieczy bojowych mają kilka rodzajów, istnieją specjalne szkoły uczące technik walki nimi, cięć, wypadów, zasłon. Miały głownie o wymyślnych kształtach, bywały ażurowe, grawerowane, zdobiono je srebrem i złotem. Oprócz noży i mieczy bojowych istnieją nieostre, które spełniają rozmaite funkcje. Niektóre są regaliami królewskimi, podkreślają jego moc i władzę. Są też miecze typowo paradne. Na miecze i sztylety zarówno władca jak i dostojnicy składali przysięgę. Te miecze o skomplikowanych nazwach dzielą się jeszcze na kategorie i podkategorie. Ich opisy zajęłyby spory podręcznik.

Istniały też specjalne noże do przesyłania wiadomości i identyfikacji posłańca. Służyły do komunikowania się króla z poddanymi mu miastami-państwami a także do komunikacji między samymi miastami. Za ich pomocą wysyłano przesłania do misji dyplomatycznych. Wiadomość kodowano symbolami, które grawerowano bądź umieszczano na głowniach i rękojeści w formie wizerunków  zwierząt, ptaków, gadów i płazów. Na przykład wąż trzymający w pysku ptaka mówił, że nawet pełzający gad potrafi złapać fruwającego w powietrzu dzioborożca. Przekazywana w ten sposób wiadomość nakazywała zachowanie rozwagi i cierpliwości.

Wiadomości z oferowanego noża odczytać oczywiście nie potrafię. Są tu wizerunki ptaków, żółwia, węża, i jest plemienna maska. Jest też coś czego ze względu na prymitywność odlewu odczytać nie potrafię. Marna jakość wykonania, prymitywne figurki pozwalają sądzić, że nóż mógłby co najwyżej służyć do komunikacji między wioskami. Nóż ma 31 cm długości, 6 cm szerokości i 4 cm głębokości, Rękojeść takiego noża często obwiązywano sznurkiem z muszelkami. Powstał w drugiej połowie XX wieku.