Plakieta herbowa z gronostajem. Bretania. Blacha. XVII-XVIII wiek.
Blacha, którą oferuję, najprawdopodobniej odnosi się do herbu księżnej Bretanii, królowej Klaudii Walezjuszki, żony Franciszka I, która wstąpiła na tron Francji w roku 1514. Herb z gronostajem od czasów jej matki Anny związany jest tradycyjnie z Bretanią.
Zwierzę przedstawione na plakiecie to gronostaj. Nie było to dla mnie początkowo oczywiste. Research przeprowadzony wśród znajomych interesujących się heraldyką, uświadomił mi, że niewielkie znaczki pokrywające powierzchnię blachy to szrafowanie. Umowna metoda przedstawiania koloru za pomocą kresek, wykorzystywana w miedziorytach. Dodatkowo w heraldyce takie symbole oznaczają futro gronostaja i są zwykle zarezerwowane dla rodzin królewskich.
Płaszcz z gronostaja przez europejskich władców uznawany był za symbol bogactwa i prestiżu. Wielokrotnie był elementem stroju koronacyjnego niemal do naszych czasów. Z gronostajem wiązała się legenda, że ten wolałby umrzeć niż dać się splugawić. Płaszcz z gronostaja podkreślał czystość moralną monarchii.
Blacha, którą oferuję, najprawdopodobniej odnosi się do herbu księżnej Bretanii, królowej Klaudii Walezjuszki, żony Franciszka I, która wstąpiła na tron Francji w roku 1514. Herb z gronostajem od czasów jej matki Anny związany jest tradycyjnie z Bretanią.
Piszę odnosi się bo nie jest herbem. Ten regulują ścisłe zasady heraldyki. Jest to element dekoracyjny wykorzystujący motywy z herbu. Podobne umieszczano na fasadach zamków, w jego wnętrzach, na kominkach czy meblach. Pięknym przykładem takiego wykorzystania herbu Klaudii Walezjuszki jest Chateau de Blois.
Blacha ma ok 20 cm szerokości. Wykonana została przez prowincjonalnego raczej artystę. Z dbałością o szczegóły ale bez maestrii. Wygląda bardzo archaicznie i osobiście sądzę, że jest stara. Wykonana pod koniec XVII wieku bądź w XVIII.