Maska Okuna. Idoma. Nigeria. XX wiek.
Jeśli szukać różnic to są głównie w kolorystyce. Maski i rzeźby Idoma operują czarno-białym kontrastem. Na czarno zaznaczane są kontury ust, oczu, nosa, uszu, zaznaczane są charakterystyczne plemienne skaryfikacje.
Po raz kolejny miałem okazję się przekonać jak istotną sprawą dla sztuki plemiennej jest kontekst w jakim w jakim powstała. Myślę tu o sąsiedztwie większej i potężniejszej społeczności. W tym konkretnym przypadku chodzi o plemię Igbo, którego wpływy zdominowały sztukę sąsiadów, żyjących w dorzeczu rzek Niger i Benue Idomów. I choć sztuka Idomów jest różnorodna, obejmuje rzeźby przodków, postacie mężczyzn i kobiet ( ze szczególnym uwzględnieniem przedstawień macierzyństwa), maski i przedmioty codziennego użytku to na każdym niemal kroku widać podobieństwa do wytworów Igbo.
Jeśli szukać różnic to są głównie w kolorystyce. Maski i rzeźby Idoma operują czarno-białym kontrastem. Na czarno zaznaczane są kontury ust, oczu, nosa, uszu, zaznaczane są charakterystyczne plemienne skaryfikacje.
Oferowana maska jest maską taneczną, używaną przez tańczących w parach mężczyzn. Okazją są ważne plemienne uroczystości, w opisach tej maski najczęściej mówi się o jej stosowaniu podczas pogrzebów znaczących dla społeczności osób. Wokół maski montuje się pierścień z rafii lub trzciny.
Maska, mam nadzieję, powstała w pierwszej połowie XX wieku. Zachowała się w dobrym stanie choć łuszczy się i schodzi warstwa jasnej farby. Wygląda, że maska była co najmniej dwukrotnie malowana co może świadczyć o jej wcześniejszym użyciu i próbie renowacji. Maska Okuna jest rzadka, niewiele ich było oferowanych do sprzedaży, a te które znalazłem były wystawiane w znacznie wyższych cenach.
Maska jest duża. Ma 42 cm wysokości, 30 cm szerokości i 12 cm głębokości. Polecam.