Głowa Buddy. Brąz. Sukhothai. Tajlandia. XX wiek.

Ten brąz niczego nie udaje. To wykonana w XX wieku głowa Buddy nawiązująca stylistycznie do wspaniałego okresu sztuki tajskiej, Królestwa Sukhothai, przeżywającego rozkwit w XIII-XV wieku. Wykształcone w tamtym okresie wzorce przedstawiania postaci Buddy są powielane w milionach egzemplarzy aż do dziś.

Głowa Buddy jest najważniejszą częścią jego wizerunku. Jest symbolem jego duchowej siły. Przedstawia Buddę już po Oświeceniu. Musi więc odzwierciedlać jego mądrość, dobroć, powagę, pogodę ducha. Zwykle jest to twarz wydłużona, o wydatnych łukach brwi, oczach w kształcie migdałów, przysłoniętych ciężkimi powiekami, dobrze zarysowanym nosie i pięknych wargach. Cechą charakterystyczną są także wąskie, wydłużone od noszonej w młodości ciężkiej biżuterii małżowiny uszu. Głowę pokrytą krótkimi, kręconymi lokami wieńczy ogień, płonący na szczycie usidy, wypukłości czaszki charakteryzującej Buddę. To symbol jego siły i mądrości.

Brąz jest poprawnie odlany, z nałożonymi patynami dodającymi mu powagi i dostojeństwa. Osadzony jest, jak zdecydowana większość tego typu rzeźb, na drewnianym klocku. Całość ma 30 cm wysokości, 14 cm szerokości i 15 cm głębokości. Wymiar drewnianej kostki to 11 na 11 na 11 cm.