Postać kobiety. Drewno. Luba. Kongo. XX wiek.

Królestwo Luba istniało już w XV wieku jako federacja plemion mieszkających na południu dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga. Kobieta odgrywała tam zarówno w życiu społecznym jak i w sztuce plemiennej dużą rolę. Według mitu to kobieta była duchem przodkiem założycielem klanu. Była gwarantem ciągłości rodu, strażnikiem tradycji. Kobiety były narzędziem zawierania sojuszy. Wysyłane jako emisariuszki do sąsiednich plemion zawierały polityczne małżeństwa.

W sztuce Luba kobieta jest częstym tematem. Zwykle to postać pełna powagi, stojąca, siedząca lub klęcząca, przedstawiana niejednokrotnie w otoczeniu dzieci lub sprzętów gospodarstwa domowego.

Rzeźby Luba charakteryzują się stylistyczną spójnością. Oprócz przedstawienia samej postaci ważny jest rytm rzeźby, powtarzalność prowadzonych w przestrzeni rzeźby linii. Ma się wrażenie że zamysł artystyczny dominuje nad odzwierciedleniem materii, choć pokazanie plemiennych skaryfikacji, fryzury świadczącej o społecznej pozycji jest istotnym elementem rzeźb Luba. Niektórzy kolekcjonerzy uważają, że fryzura jest swoistym podpisem rzeźbiarza, pozwalającym rozpoznać warsztat w jakim powstała.

Rzeźba, którą oferuję nie jest może szczytem możliwości artystów Luba lecz mnie zafascynowała surowym pięknem. Trzeba tu odrzucić oczywiście europejski kanon piękna kobiecego ciała. Postać doskonale wpisuje się w styl Luba. Rzeźba jest dostojna, stoi na lekko ugiętych nogach, gest dłoni chroniących brzuch jest związany z kultem płodności. Być może Luba robią czasem rzeźby dokładniejsze, pokazujące chociażby plemienne skaryfikacje lub rozbudowane fryzury ale ta zawiera w sobie ładunek emocjonalny w innych rzeźbach nieobecny.

Rzeźba ma 35 cm wysokości, 14 cm szerokości i 10 cm głębokości. Powstała w drugiej połowie XX wieku. Ręce były naprawiane.