Kobieta w tradycyjnej sukni. Herero. Namibia. XX wiek.

Często z trudem przychodzi mi zrozumieć Afrykę. Kobiety ludu Herero noszą do dziś długie, ciężkie suknie, których krój jest przeniesiony wprost z epoki wiktoriańskiej. Mało tego. Ten ubiór został im siłą narzucony przez chrześcijańskie, pruderyjne żony niemieckich kolonistów. Społeczność Herero zajmowała się głownie hodowlą bydła. Powszechnym ubiorem był zawieszony na biodrach fartuch ze skóry, który nie zasłaniał niczego, co raziło purytańskie niemieckie kobiety.

W roku 1904 niemieccy koloniści krwawo stłumili zbrojne powstanie tubylców. Niektóre źródła mówią o ludobójstwie bo zginęła ponad połowa populacji Herero. Tym bardziej dziwią mnie namibijskie suknie noszone z dumą, prezentowane podczas corocznego festiwalu organizowanego specjalnie w tym celu czy produkowane dość masowo lalki ubierane w takie właśnie suknie.

Faktem jest też, że namibijski wojownik będzie z dumą nosił mundur żołnierza wojsk kolonialnych, którego zabił w walce a mundury wielu współczesnych afrykańskich satrapów wyglądają tak okazale, że generalissimus Stalin w swym reprezentacyjnym mundurze, wyglądałby przy nich jak cieć.

Rzeźba, którą oferuję nie jest w stanie oddać bogatej kolorystyki namibijskich sukni. Autor nadał jej delikatną fakturę ledwie nałożonej farby. Tworząc tradycyjną postać kobiety operował jedynie formą. Piękną, zgeometryzowaną, surową. Afrykańscy współcześni artyści rzeźbiarze tworzą własny charakterystyczny styl. W uproszczeniu mówiąc, odbieram go jako coś pośredniego między art deco a kubizmem.

Rzeźba jest niewątpliwie dwudziestowieczna. Nie potrafię powiedzieć czy powstała w celach komercyjnych czy jest indywidualną, artystyczną wypowiedzią autora. Jej odpowiednika nigdzie nie znalazłem.

Jest w niezłym stanie poza niewielkim ubytkiem na bucie. Kiedyś zapewne miała podstawę ale i bez niej jest wystarczająco stabilna. Ma 38 cm wysokości, 12 cm szerokości i 13 głębokości.