Postacie. Drewno. Polska. XX wiek.

Często poruszam się po manowcach sztuki. To dobre słowo. Oznacza bezdroża, boczne, niemal nieuczęszczane dróżki. Z dala od głównych tras przelotowych. W moim przekonaniu lepsze niż sztuka naiwna, sztuka outsiderów czy art brut.

Piszę o tym bo niedawno kupiłem kilka drewnianych rzeźb jednego autora. Według informacji od sprzedawcy nieprofesjonalny artysta pochodził z Górnego Śląska. Rzeźby sprzedała żona, chcąca się pozbyć zalegających w mieszkaniu dzieł zmarłego męża. Niestety trzon tej kolekcji został w ubiegłym roku sprzedany na giełdzie antyków w Jeleniej Górze. Próby poszukiwania autora spełzły na niczym. Szukałem nawet pomocy w Dziale Sztuki Nieprofesjonalnej Muzeum Śląskiego. Owszem rzeźby się podobały ale autor nadal pozostaje nieznany.

Rzeźb kupiłem w sumie pięć, jedną już z drugiej ręki trochę przepłacając. Są dość różnorodne tematycznie. Stwierdzenie, że autorowi nie brakowało fantazji jest dość enigmatyczne. Będę je systematycznie wystawiał w sklepie.

Na początek proponuję rzeźbę najbardziej chyba neutralną, najbardziej zbliżoną do głównego nurtu sztuki. Podpis profesjonalnego artysty po nią, nikogo by nie zdziwił. Rzeźba przedstawia dwie postacie połączone wspólnym działaniem. Solidarnie podtrzymują przedmiot, który w pierwszym skojarzeniu przywodzi na myśl bochen chleba. Niestety dwie dziury to proste wyjaśnienie komplikują. Zresztą dziury, czy ładniej nazywając otwory, są motywem przewodnim rzeźby. Znajdujemy je także w głowach postaci, wyżłobienie na dole sprawia, że rzeźba przybiera formę naczynia. Przynajmniej ja mam takie skojarzenie.

Nie potrafię ostatecznie zinterpretować przesłania rzeźby. Dzięki własnej fascynacji rzeźbą afrykańską widzę tu pewne podobieństwa. Jakieś dalekie echa. Ale być może jest to tylko moje estetyczne skrzywienie.

Rzeźba jest duża. Ma 60 cm wysokości, 48 cm szerokości i 28 cm głębokości. Polecam.