Demon. Wayang klitik. Drewno. Indonezja. XX wiek.

Indonezyjski teatr kukiełkowy Wayang został przez UNESCO wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturowego. Wyrósł z wielowiekowej tradycji. Przedstawienia Wayang towarzyszą ceremoniom modlitewnym, rytuałom obrzezania, zaślubin, oczyszczania dzieci, dziękczynieniu za obfite plony, odbywają się w Dzień Niepodległości, uświetniają rocznice, lokalne święta gmin, wiosek czy firm.

Są trzy typy lalek. Najbardziej znane są lalki, skórzane, ażurowe, precyzyjnie wykonane. Następnie mamy płaskie lalki drewniane i trójwymiarowe kukiełki. Wszystkie grają w teatrze cieni, w którym aktorzy ukryci za ekranem, korzystając z odpowiedniego źródła światła, animują postacie, przedstawiając wielowątkową zwykle historię.

Przyznam szczerze, że drażniła mnie niechlujność i prymitywizm lalki, którą oferuję. Szczególnie jeśli porównywałem ją z lalkami wykonanymi ze skóry, pięknie zdobionymi, czasem nawet płatkowym złotem, efektownymi i rozbudowanymi. Teraz wiem, że to tylko świadczy o autentyczności oferowanej lalki.

Okazuje się, że drewniane kukiełki były dużo mniej wytrzymałe w porównaniu do skórzanych. W scenach bitewnych często się łamały. Były mniej pracochłonne w wykonaniu, a więc tańsze, łatwiejsze do zastąpienia. Trzeba też mieć świadomość, że publiczność lalek nie widziała, oglądała tylko rzucany przez nie cień. Ich wygląd mógł być istotny jedynie dla animatora. Myślę, że ta lalka brała udział w przedstawieniach lokalnej trupy aktorów spektaklu Wayang.

Sądząc po czerwonym kolorze twarzy, długim nosie, wytrzeszczonych oczach, odsłoniętych kłach, odgrywała demona a więc nie była postacią pierwszoplanową.

Lalka łącznie z rączką ma 63 cm wysokości, 28 cm szerokości i 3 cm grubości. Ręce marionetki zachowały się tylko częściowo.