Śmiejący się Budda. Drewno. XX wiek.

Przyznaję ze skruchą, że miałem co najmniej lekceważący stosunek do rzeźb, figurek przedstawiających „Śmiejącego się Buddę”. Powodem była moja ignorancja dotycząca tego tematu. Uznałem, pewnie ze względu na obfitość tych rzeźb, że to produkt przeznaczony głównie dla turystów.

Otóż nie do końca. Rzeźba co prawda wywodzi się z folkloru i chińskich wierzeń ludowych ale jej pierwowzorem był żyjący w X wieku ekscentryczny mnich Qieci. Wesoły i pełen humoru wyróżniał się stylem życia wśród ówczesnych buddyjskich mnichów. Wędrował po kraju bez wyznaczonego celu za cały majątek mając podróżną sakwę. Kochał jedzenie i picie co znalazło odbicie w jego otyłej sylwetce i potężnym brzuchu. Był kwintesencją zadowolenia i obfitości. Potrafił przewidywać przyszłe losy ludzi. Jego licho odziane ciało wykazywało wyjątkową odporność na warunki atmosferyczne także na śnieg i mróz. Przez niektórych uważany jest za reinkarnację bodhisattwy Maintreya. W Japonii jest zaliczany do Siedmiu Bogów Szczęścia.

Do zakupu rzeźby przekonała mnie jej prostota i kubistyczna, zgeometryzowana bryła wyróżniająca ją na tle innych cukierkowych przedstawień „Śmiejącego się Buddy”. Kolejnym argumentem był materiał z jakiego została wykonana. Szlachetne, twarde, spoiste drewno przypominające palisander. Szkoda, że pęknięcie i niewielki ubytek stopy Buddy zakłócają harmonię rzeźby. Być może kiedyś uda mi się rzeźbę naprawić.

Budda ma 17 cm wysokości taką samą szerokość i 14 cm głębokości.