Karatsu Tengu. Cyna. Miedź. Japonia. Meji.

Niewielka rzeźba, którą proponuję pochodzi z okresu Meji (1868-1921), okresu w którym nastąpiła modernizacja Japonii, zakończyły się rządy szogunów. W sztuce pojawiły się wówczas przedmioty „metal mixed”, przywracające stare materiały w nieco innej odsłonie. Rzeźba jest wykonana z cyny i pokryta cieniutką powłoką z miedzianej blaszki.

Co do symboliki rzeźby czułem się zupełnie bezradny. Musiałem skorzystać z pomocy przyjaciół z fejsbukowej grupy pasjonatów zajmujących się sztuką Japonii. Choć nadal nie wszystko jest dla mnie jasne to przynajmniej wskazano mi trop.

Rzeźba odnosi się prawdopodobnie do Karatsu Tengu. Tengu to rodzaj yokai czyli demona.

Karatsu Tengu trafiły do Japonii wraz z buddyzmem i są wariacją hinduskiego Garudy. Tengu zadomowiły się w japońskim folklorze i są bohaterami setek opowieści. Ich wizerunek ewoluował. Początkowo demony miały psi łeb, ludzki tułów pokryty pierzem i ptasie szpony. Potem psi łeb zamienił się w ptasią głowę. Jest jeszcze odmiana Tengu z ludzką głową i bardzo długim nosem. Odnosi się do buddyjskich mnichów, którzy przestali podążać ścieżką oświecenia, stali się pyszni i zarozumiali.

Tengu to doskonali szermierze mistrzowsko władający japońskim mieczem. Czasem zawierały z ludźmi koalicję a czasem złośliwie ich porywały, mieszkały w ludzkich snach, porwanych pozbawiały pamięci i rozumu. Jedna z ludowych opowieści mówi o cesarzowej opanowanej przez Karatsu Tengu. Być może rzeźba odnosi się do tej konkretnej sytuacji. Przy czym należy pamiętać, że mitologia Karatsu tengu to opasłe tomisko i zawiera setki opowieści.

Rzeźba jest naprawdę niewielka. Ma 6 cm wysokości, 9 cm szerokości i 6 cm głębokości.