Wzrastanie. Brąz. Europa Zachodnia. XX wiek.

Rzeźbę spotkałem w Paryżu. Na stoisku, na którym teoretycznie nie miała prawa się pojawić. Pozostałe przedmioty sprzedającego tworzyły spójną ekspozycję i nie miały absolutnie nic wspólnego ze sztuką współczesną. Niestety sprzedawca za rzeźbę podał cenę bardzo daleką od moich możliwości. Odszedłem zrezygnowany ale kompletnie zauroczony tą rzeźbą.

Miałem tego dnia do obejrzenia jeszcze grubo ponad sto innych stoisk. Chodząc między nimi uświadomiłem sobie, że nic nie widzę. Miałem w głowie tylko tę rzeźbę.

Wróciłem i po trwających pół godziny negocjacjach, ustaliliśmy wysoką ale dającą się zaakceptować cenę.

Niestety po raz kolejny zderzam się z brakiem sygnatury na bardzo dobrej rzeźbie. Ponad trzy lata odkładałem sprzedaż w nadziei, że kiedyś w internetowych przeglądarkach uda mi się zobaczyć bliźniaczą rzeźbę lub chociaż bardzo do niej podobną. Niestety nie udało się. Może przyszły właściciel będzie miał większą wiedzę lub więcej szczęścia.

Nie chcę przypinać rzeźbie łatki przynależności do określonego nurtu artystycznego. Zresztą miałbym z tym poważny kłopot. Rzeźba jest symboliczna, abstrakcyjna, ekspresyjna trochę kubistyczna. Byłem zaskoczony, gdy pytając o odczucia na jej widok, słyszałem często, że budzi niepokój. Ludzie widzą w niej katastroficzną wizję końca naszej planety. Ja wprost przeciwnie widzę rodzące się życie, wzrastanie postaci z żyznej gleby bo dwa otwory interpretuję jako życiodajne studnie.

Według mnie rzeźba jest intrygująca i piękna. Warta każdej złotówki z ceny jaką za nią żądam i zapewniam, że sprzedawca w Paryżu miał dużo większe oczekiwania.

To duża i ciężka rzeźba. W podstawie ma wymiar 36 na 30 cm i 38 cm wysokości.