Dzban na wodę. Miedź. Islam. Persja. Turcja. XIX wiek.

O zakupie dzbana zdecydowała jego szlachetna prostota. Naczynia wywodzące się z kręgu dawnej sztuki islamu są zwykle, przynajmniej w moim odczuciu, przeładowane ozdobami. Łuki, wymyślne przetłoczenia, podwójnie faliste kształty wylewek i uchwytów, strzelistość samych naczyń wywołuje we mnie wrażenie chaosu. Trudno, tak mam.

W tym przypadku, mimo dość przecież rozbudowanego kształtu naczynia, został zachowany umiar i elegancja. Nie znam na tyle sztuki islamu, żeby powiedzieć skąd biorą się takie różnice w sposobie zdobienia przedmiotów. Czy jest to wynikiem odrębnych stylów zdobniczych czy może dzban ma po prostu plebejskie, ludowe pochodzenie.

Podobne dzbany, czasem określane też mianem konewek, występują na terenach dawnej Persji i Turcji. Przedmiot jest niewątpliwie stary. Przynajmniej XIX-wieczny. Wykonany został tradycyjnymi rzemieślniczymi metodami. Był niegdyś pobielony cyną. Może szkoda, że poprzedni właściciel zdecydował się dzban nadmiernie wyczyścić. Niestety taki los spotyka większość miedzianych naczyń dostępnych na rynku.

Dzban jest ciężki. Ma 32 cm wysokości, szerokość brzuśca wynosi 13 cm a średnica dna to 11 cm.