Kubek do wina palmowego. Drewno. Kuba. Kongo. XX wiek.

Królestwo Kuba było bogatym państwem z mocno rozbudowanym dworem. Do dworskich stanowisk aspirowali przedstawiciele ponad 20 grup etnicznych, stanowiących zróżnicowaną ludność królestwa. Stanowiska przyznawano za zasługi, co powodowało konkurencję. Rywalizowano na różnych poziomach a jednym z pól rywalizacji były przedmioty codziennego użytku. Z przedmiotów czysto funkcjonalnych przeobrażały się w świadectwa prestiżu i dostatku. Zatrudnieni przez dostojników rzeźbiarze prześcigali się w tworzeniu wymyślnych form.

Odnosiło się to także do kubków, z których spożywano wino palmowe. Okazję do picia stanowiły wszystkie plemienne święta, uroczystości, maskarady. Dworscy dostojnicy dbali wówczas aby zyskać sympatię różnych plemiennych grup, aby nikt nie odszedł od stołu niezadowolony. Wino pito z drewnianych kubków, których rodzaje były ściśle reglamentowane. Istniały dwa podstawowe rodzaje kubków. Jeden to taki, gdzie czaszę kubka tworzyła wyrzeźbiona i wydrążona w środku głowa. Głowy przedstawiały plemienne fryzury, tatuaże i biżuterię. Eksponowano duże, myślące czoło i małe, wąskie usta, odpowiadające plemiennej zasadzie, pomyśl zanim coś powiesz. Takie kubki były zarezerwowane dla wąskiej plemiennej elity. Inne kubki nawiązywały do form roślinnych. Rzeźbione w drewnie czasze, wyglądały jak gdyby wypleciono je z włókien palmy. Podstawę kubków rzeźbiono w kształt splecionych lian. Równie częstą ozdobą kubków były skomplikowane motywy geometryczne. Te kubki przeznaczone były dla szerszego ogółu.

Gdzieś w literaturze znalazłem wzmiankę, że kubki wykorzystywano w czasie procesów sądowych w próbie trucizny. Jeżeli podejrzany wypił zatrute wino i zwymiotował był niewinny. Jeśli umarł potwierdzało to jego winę.

Kubek ma 22 cm wysokości, średnica czaszy to 9 cm. Zachował się w dobrym stanie i powstał jak sądzę w drugiej połowie XX wieku.