Ihawu. Tarcza Zulusów. Skóra bydlęca. Południowa Afryka. XX wiek.

Tarcza towarzyszyła wojownikowi Zulusów przez całe życie. Punktem honoru było zachowanie tarczy podczas bitwy i jej zwrot królowi po zakończeniu działań wojennych. Znaki na tarczy określały przynależność do konkretnego pułku a jej kolor określał status wojownika. Białych tarcz używali weterani zasłużeni dla króla. Hodowano specjalnie umaszczone bydło dla wykonania poszczególnych rodzajów tarcz.

Tarczy używano w boju. Istniały wyuczone techniki posługiwania się tą zasłoną, służyła do maskowania się, ochraniała przed słońcem i deszczem. Rytmiczne uderzanie w tarcze towarzyszyło przepowiedniom wróżbitów.

Istniało kilka rodzajów tarcz. Najważniejsza była tarcza wojenna, Isihlangu. Miała zwykle ponad półtora metra wysokości. Trochę mniejsze tarcze służyły do polowania. Ihawu, tarcza, którą oferuję służyła wojownikom podczas ceremonii i tańców. Miała zwykle około 70 cm wysokości. Istniały też specjalne tarcze przeznaczone do zalotów.

Wraz z upowszechnieniem broni palnej tarcze Zulusów straciły na znaczeniu. Przestano ich używać w walce pod koniec XIX wieku, choć nadal pozostały oznaką plemiennego statusu. Używano ich podczas świąt i uroczystości.

Oferowana tarcza powstała w XX wieku. Myślę, że w celach czysto komercyjnych. Nie zmienia to faktu, że zrobiono ją z materiałów i według technologii używanych w XIX wieku.

Tarcza ma 70 cm wysokości i 36 cm szerokości.